حمله هکرها به یکی از بزرگترین مراکز مبادله ارزهای دیجیتالی
هکرها به یکی از بزرگترین مراکز مبادله ارزهای دیجیتالی حمله کردند. هفته پیش نیز صرافی کره ای Coinrail مورد حمله قرار گرفته بود.
به گزارش تکراتو، افزایش چشمگیر ارزش رمزپول ها باعث شده تا مراکز مبادله این ارزها به یکی از اهداف محبوب هکرها تبدیل شود. در آخرین مورد نیز مسئولان صرافی Bithumb مدعی از دست دادن ۳۱ میلیون دلار در یک حمله سایبری شدند.
حمله به یکی از بزرگترین مراکز مبادله ارزهای دیجیتالی
مرکز Bithumb یکی از بزرگترین مراکز مبادله ارزهای دیجیتالی است و از نظر ارزش بیت کوین و اتریوم جزو ده مرکز بزرگ دنیا است. مسئولان این سایت در توییتی خبر از سرقت توکن هایی با ارزش حدود ۳۵ میلیارد وون، معادل ۳۱ میلیون دلار دادند که البته این توییت سریعا حذف شد.
البته صرافی Bithumb جبران خسارت کاربران را قبول کرده اما به منظور بهبود سیستم کیف پول، ذخیره و تجارت ارزهای مجازی را به حالت تعلیق درآورده است. چند روز پیش نیز این مرکز خبر انتقال دارایی ها را به کیف پول های سرد به منظور بروزرسانی دیتابیس و سیستم امنیتی اعلام کرده بود.
اینکه حمله قبل از بهینه سازی بوده است یا نه، مشخص نیست ولی ممکن است اعلام این خبر، توجه هکرها را جلب کرده باشد.
تردیدهای بسیاری پیرامون حمله به صرافی های ارز مجازی وجود دارد و بسیاری آن را صحنه سازی می پندارند. برای مثال در اوایل ماه جاری گزارشاتی در مورد مالیات ۳۰ میلیارد وونی Bithumb توسط دولت کره منتشر شده بود که همزمانی آن با حمله اخیر و نزدیک بودن این مبالغ به یکدیگر به تردیدها در مورد صحت حمله دامن زد.
اگرچه صرافی Bithumb از توان کافی برای پوشش خسارت ها برخوردار است اما این مساله در مورد همه مراکز صدق نمی کند و بهتر است افراد فعال در حوزه ارزهای مجازی دارایی های خود را به جای سایت در کیف پول های شخصی (ولت) ذخیره کنند.
آیا در زمینه ای تخصص و تجربه کافی را دارید؟ دانش خود را با کاربران تکراتو به اشتراک بگذارید. برای کسب اطلاعات بیشتر با ما تماس بگیرید.
Gerdab.IR | گرداب
مقامات رگولاتوری کره جنوبی می‌گویند، در حال تحقیق در مورد عملکرد گوگل در این کشور هستند، تا مشخص شود، آیا این شرکت فناوری آمریکایی قوانین مقابله با رفتار ضد رقابتی را نقض کرده است یا خیر.
به گزارش گرداب به نقل از رویترز، کمیسیون تجارت عادلانه کره جنوبی می‌گوید، این تحقیقات هنوز به نتیجه مشخصی نرسیده و در صورت نقض قوانین داخلی کره جنوبی توسط گوگل موضوع به اطلاع عموم می‌رسد.
ماموران کره‌ای در اولین گام با مراجعه به دفتر مرکزی گوگل در شهر سئول پایتخت کره جنوبی در ماه جولای تحقیقاتی را در این زمینه به عمل آوردند.
آنچه که عامل آغاز این تحقیقات شده نصب برخی برنامه های وابسته به گوگل به طور پیش فرض بر روی گوشی های آندرویدی است. گوگل متهم است که با این کار برنامه های تولیدی شرکت های رقیب را به حاشیه رانده معامله با نرخ تامین اعتبار است.
در تحولی دیگر مقامات رگولاتوری در روسیه بعد از تحقیق در مورد عملکرد گوگل این شرکت را به علت رفتار انحصارطلبانه تجاری به پرداخت 6.8 میلیون دلار جریمه محکوم کردند. در همین حال تحقیقات از این شرکت به اتهامی مشابه در مقر اتحادیه اروپایی در جریان است.
معامله با نرخ تامین اعتبار
در خانه، اتوبوس، مترو، محل‌کار و بسیاری از جاهای دیگر، سرمان را که بالا می‌آوریم آدم‌هایی را می‌بینیم که سرشان را پایین انداخته‌اند و خیره شده‌اند به یک صفحۀ درخشان، و دائم انگشتشان را روی آن بالا و پایین می‌کشند: گوشی‌های هوشمند گویا ما را متصل می‌کنند به یک دنیای دیگر، آن‌قدر که حواسمان را به‌کل پرت می‌کنند از نگهداری بچه، رانندگی در اتوبان، یا کسی که با او صحبت می‌کنیم. انگار ما انسان‌ها جای جدیدی برای زندگی پیدا کرده‌ایم.
وقتی در شبکه‌های اجتماعی، مخصوصاً اینستاگرام یا فیس‌بوک، پرسه می‌زنیم، اغلب افسرده می‌شویم. همه در حال خوش‌گذراندن و تفریح و خرید وسایل جدید هستند و ما درگیر بیماری و خستگی و کار بی‌پایان. اما شاید راهی برای بهترشدن حالمان وجود داشته باشد: توجه به جست‌وجوهایی که آدم‌ها در گوگل می‌کنند، جایی که احتمالاً اگر تایپ کنید «من همیشه. »، گوگل پیشنهاد می‌دهد: «. احساس خستگی می‌کنم» یا «. اسهال دارم».
ست استفنز-دیویدویتز هنگامی که دانشجوی دکترای اقتصاد در هاروارد بود به ترندهای گوگل علاقه‌مند شد، همان ابزاری که رصد می‌کند در یک ناحیۀ خاص در یک بازۀ زمانی مشخص هر چیزی چقدر جست‌وجو می‌شود. موضوع‌تان می‌تواند بارداری باشد یا سقط‌جنین، کودک‌آزاری باشد یا ناامنی‌های درونی، دیدگاه سیاسی باشد یا هر چیز دیگری که فکرش را بکنید. استفنز-دیویدویتز می‌گوید گوگل، آمپول حقیقت‌گویی دیجیتال است چون مردم به گوگل چیزهایی می‌گویند که به هیچ‌کس دیگر نمی‌گویند. گویا حق با او است.
چندماه قبل، شان پارکر، اولین رئیس فیس‌بوک، حرف‌هایی زد که داغ دل خیلی‌ها را تازه کرد. پارکر تأیید کرد که فیس‌بوک و دیگر شبکه‌های اجتماعی، آگاهانه و عامدانه، از نقصان‌های روان‌شناختی انسان‌ها سوءاستفاده می‌کنند تا کاربرانشان را هرچه بیشتر درگیر کنند. دقیقاً مثل نوعی اعتیاد. این سخنان نشانه‌ای بود از موج جدیدی که بین مردم راه افتاده است. حالا خیلی‌ها دارند شبکه‌های اجتماعی را ترک می‌کنند تا شاید آرامش قبلی‌شان را دوباره پیدا کنند.
اینستاگرام بچۀ سرراهیِ تاریخ هنر نیست، خویشان و اجدادی دارد و بسیاری از خصوصیاتِ خود را از سبک‌ها و مدهای هنریِ پیش از خود گرفته است و، همچون هر مد هنری دیگری، ریشه‌های عمیقی در تمایزات طبقاتی دارد. اینستاگرام شبکۀ اجتماعی بورژواهاست و آن‌هایی که ادایشان را درمی‌آورند. یک عکس کنار برج ایفل، دیگری در حال نواختن پیانو، و سومی به‌منظور دلسوزی برای پیرمردِ خمیده‌ای در خیابان. نسب اینستاگرام به کجا می‌رسد؟
ما که در عصر دیجیتال زندگی می‌کنیم احتمالا خواندن آثار فیلسوفان قرن‌های گذشته ذهن همه‌مان را با این پرسش روبه‌رو می‌کند که: «گفته‌های آن‌ها چه ربطی به زندگی ما دارد؟». حتی اگر حرف‌هایشان را بفهمیم، باز نمی‌دانیم آن‌ها را به کدام زخم دنیایمان بزنیم. اما بیونگ‌چول هان، فیلسوف کره‌ای-آلمانی، حرف‌هایی می‌زند که ساده نمی‌توان از کنارش گذشت. او واقعی‌ترین امر زندگیِ این روزهای ما، معامله با نرخ تامین اعتبار یعنی اینترنت و شبکه‌های اجتماعی، را با آثار بسیار پیچیدۀ هایدگر گره زده و حقیقتِ زندگی در عصر حاضر را برملا می‌کند.
گسترش اینترنت و شبکه‌های اجتماعی خیلی‌ها را به این فکر انداخت که تکنولوژی می‌تواند جهانی یکپارچه را بنا کند و ما را در جهانی دوستانه‌تر به هم نزدیک خواهد کرد. البته پیش از ما و در دوران اختراع رادیو یا تلفن نیز بودند کسانی که چنین برداشتی داشته‌اند. بااین‌حال نگاهی به واقعیت زندگی روزمرۀ نشان می‌دهد ضرب‌المثل سادۀ «دوری و دوستی» توصیف بهتری برای روزگار ماست. چرا که هرچه بیشتر کسی را بشناسیم، تمایلمان به تحقیر او بیشتر می‌شود.
گروهی از خلاق‌ترین مهندسان سیلیکون‌ولی، کسانی که لایکِ فیس‌بوک را به وجود آوردند، یا آن‌هایی سیستمِ رفرش‌کردن توییتر را با کشیدن انگشت به سمت پایین صفحۀ نمایش طراحی کردند، امروز از اختراعات خود پشیمان شده‌اند. آن‌ها می‌بینند محصولاتشان، مثل قمار یا مواد مخدر، روزانه میلیون‌ها انسان را به رفتاری اعتیادگونه وامی‌دارد. آن‌ها مسیر اعتراض و مقاومت را آغاز کرده‌اند: اطلاع‌رسانی دربارۀ خطرات اعتیادِ دیجیتال و کناره‌گیری شخصی از دنیای فناوری.
هنوز پیدا می‌شوند کسانی که دوست ندارند در پیام‌های دیجیتالشان از ایموجی‌ها استفاده کنند، اما به‌هرحال، مردم تصمیم خودشان را گرفته‌اند. روزانه بیش از ۶ میلیارد ایموجی میان انسان‌ها رد و بدل می‌شود. تحقیقات و سرمایه‌گذاری‌های گسترده روی آن‌ها انجام می‌شود و نفوذ آن‌ها از نفوذ زبان انگلیسی در جهان بیشتر شده است. ایموجی‌ها چه کمکی به ما می‌کنند و چرا این‌قدر محبوبمان شده‌اند؟
این‌روزها اینترنت بسیار شبیه به سراسربین معروف جرمی بنتام شده است. تقریباً همه می‌دانند که تک‌تک کلیک‌هایشان در اینترنت ثبت و نظارت می‌شود، اما باز مشتاقانه دربارۀ زندگی‌شان اطلاعات می‌دهند. مردم در شبکه‌های اجتماعی دربارۀ چیزهایی حرف می‌زنند که آدم‌ها پیش از این عصر، از گفتن آن‌ها به خودشان هم شرم داشتند. پس چه اتفاقی افتاده است؟ آزادی بیان ما به نهایت رسیده، یا دنبال چیز دیگری هستیم؟
اولین قرارداد با یک شرکت آمریکایی در صنعت پتروشیمی ایران امضا شد
برای نخستین بار در دوره پسا برجام، مدیرعامل شرکت ماهان شیمی زاگرس از امضای قرارداد خرید تکنولوژی تبدیل متانول به پلی پروپیلن در قالب طرح پتروشیمی اسلام آباد غرب با یک شرکت آمریکایی خبر داد.
به گزارش خبرنگار پایگاه اطلاع رسانی انجمن صنفی کارفرمایی صنعت پتروشیمی، «بیژن زنگنه» وزیر نفت در طول چهار سال گذشته تاکنون بارها با تاکید بر اینکه ایران هیچ گونه محدودیتی برای فعالیت شرکت‌های آمریکایی در صنایع نفت، گاز و پتروشیمی ایران اعمال نکرده، تاکید کرده است: شرکت‌های آمریکایی به دلیل محدودیت‌های دولت این کشور از حضور در طرح‌های توسعه‌ای صنعت نفت ایران محروم مانده‌اند.
همزمان با این اظهارنظر و با وجود محدودیت‌های گاه و بیگاه سیاسی و اقتصادی «دونالد ترامپ» رئیس جمهوری آمریکا اما مشارکت شرکت‌های معتبر آمریکایی برای سرمایه گذاری در بخش های مختلف صنعت نفت و پتروشیمی ایران با افزایش همراه بوده و حتی اولین قرارداد خرید دانش فنی با یک شرکت آمریکایی در صنعت پتروشیمی ایران امضا شده است.
«محمود جلوند» مدیرعامل شرکت ماهان شیمی زاگرس در نشستی خبری با اشاره به اجرای اولین طرح تبدیل متانول به اتیلن و پلی پروپیلن در قالب پروژه پتروشیمی اسلام آباد غرب، گفت: برای نخستین بار قرارداد خرید تکنولوژی اجرای این زنجیره ارزش پتروشیمی با یک شرکت آمریکایی امضا شد.
بر این اساس پس از آغاز همکاری شرکت «پال کورپوریشن» (Pall corporation) آمریکا به منظور مشارکت در بومی‌سازی انواع فیلتراسیون و تجهیزات تصفیه در صنایع نفت، گاز، پالایش و پتروشیمی، سپس نوبت به شرکت UOP هانویل و جنرال الکتریک آمریکا رسید که گفتگوهایی را برای فروش دانش فنی، تکنولوژی و تجهیزات با شرکت‌های پتروشیمی جم، سلمان فارسی و دماوند آغاز کنند و در نهایت اولین قرارداد خرید تکنولوژی در پتروشیمی اسلام معامله با نرخ تامین اعتبار آباد غرب با یک شرکت آمریکایی امضا شد.
از سوی دیگر همزمان با امضا اولین قرارداد خرید تکنولوژی در صنعت پتروشیمی ایران با یک شرکت آمریکایی معامله با نرخ تامین اعتبار در دوران پسابرجام، «سیدحسین میرافضلی» مدیرعامل شرکت پتروشیمی جم هم اخیرا با بیان اینکه پتروشيمي جم براي ايجاد واحد PDH، با شركت آمريكايي و انگليسي UOP به عنوان لايسنسور در شرف امضاي قرارداد است، گفته است: اين واحد با ظرفيت 550 هزار تن و با سرمایه گذاری حدود حدود 500 ميليون يورویی در مدت 3.5 سال طراحی، ساخت، نصب و راه اندازی خواهد شد.
«رحیم شریف موسوی» مدیرعامل شرکت پتروشیمی مارون امسال به عنوان یکی از سهامداران پتروشیمی سلمان فارسی هم با تائید کنار گذاشتن شرکت اوده آلمان از این طرح تولید پلی پروپیلن در صنعت پتروشیمی، از مذاکره با UOP آمریکا (شعبه انگلیس) برای اجرای این طرح تولید پلی پروپیلن خبر داده است.
پس از آغاز مذاکرات و همکاری با دو شرکت آمریکایی UOP هانویل و «پال کورپوریشن» (Pall corporation)، پای سومین شرکت بزرگ آمریکایی هم به صنایع نفت و پتروشیمی ایران باز شد.
بنابراین شرکت جنرال الکتریک آمریکا از طریق یکی از شعب اروپایی خود خواستار مشارکت در تکمیل تاسیسات GIS و نیروگاه پتروشیمی دماوند به‌عنوان تامین کننده خدمات جانبی طرح‌های جدید پتروشیمی ایران در عسلویه شده است.
در همین حال «مرضیه شاهدائی» مدیرعامل شرکت ملی صنایع پتروشیمی و معاون وزیر نفت هم در گفتگو با اپیک با بیان اینکه ایران محدودیتی برای ورود شرکت‌های آمریکایی در صنعت پتروشیمی اعمال نکرده است، اعلام کرده است: شعبه اروپایی شرکت UOP آمریکا 2 پیشنهاد جدید برای همکاری با صنعت پتروشیمی ایران ارائه کرده است.
معامله با نرخ تامین اعتبار
در خانه، اتوبوس، مترو، محل‌کار و بسیاری از جاهای دیگر، سرمان را که بالا می‌آوریم آدم‌هایی را می‌بینیم که سرشان را پایین انداخته‌اند و خیره شده‌اند به یک صفحۀ درخشان، و دائم انگشتشان را روی آن بالا و پایین می‌کشند: گوشی‌های هوشمند گویا ما را متصل می‌کنند به یک دنیای دیگر، آن‌قدر که حواسمان را به‌کل پرت می‌کنند از نگهداری بچه، رانندگی در اتوبان، یا کسی که با معامله با نرخ تامین اعتبار او صحبت می‌کنیم. انگار ما انسان‌ها جای جدیدی برای زندگی پیدا کرده‌ایم.
وقتی در شبکه‌های اجتماعی، مخصوصاً اینستاگرام یا فیس‌بوک، پرسه می‌زنیم، اغلب افسرده می‌شویم. همه در حال خوش‌گذراندن و تفریح و خرید وسایل جدید هستند و ما درگیر بیماری و خستگی و کار بی‌پایان. اما شاید راهی برای بهترشدن حالمان وجود داشته باشد: توجه به جست‌وجوهایی که آدم‌ها در گوگل می‌کنند، جایی که احتمالاً اگر تایپ کنید «من همیشه. »، گوگل پیشنهاد می‌دهد: «. احساس خستگی می‌کنم» یا «. اسهال دارم».
ست استفنز-دیویدویتز هنگامی که دانشجوی دکترای اقتصاد در هاروارد بود به ترندهای گوگل علاقه‌مند شد، همان ابزاری که رصد می‌کند در یک ناحیۀ معامله با نرخ تامین اعتبار خاص در یک بازۀ زمانی مشخص هر چیزی چقدر جست‌وجو می‌شود. موضوع‌تان می‌تواند بارداری باشد یا سقط‌جنین، کودک‌آزاری باشد یا ناامنی‌های درونی، دیدگاه سیاسی باشد یا هر چیز دیگری که فکرش را بکنید. استفنز-دیویدویتز می‌گوید گوگل، آمپول حقیقت‌گویی دیجیتال است چون مردم به گوگل چیزهایی می‌گویند که به هیچ‌کس دیگر نمی‌گویند. گویا حق با او است.
چندماه قبل، شان پارکر، اولین رئیس فیس‌بوک، حرف‌هایی زد که داغ دل خیلی‌ها را تازه کرد. پارکر تأیید کرد که فیس‌بوک و دیگر شبکه‌های اجتماعی، آگاهانه و عامدانه، از نقصان‌های روان‌شناختی انسان‌ها سوءاستفاده می‌کنند تا کاربرانشان را هرچه بیشتر درگیر کنند. دقیقاً مثل نوعی اعتیاد. این سخنان نشانه‌ای بود از موج جدیدی که بین مردم راه افتاده است. حالا خیلی‌ها دارند شبکه‌های اجتماعی را ترک می‌کنند تا شاید آرامش قبلی‌شان را دوباره پیدا کنند.
اینستاگرام بچۀ سرراهیِ تاریخ هنر نیست، خویشان و اجدادی دارد و بسیاری از خصوصیاتِ خود را از سبک‌ها و مدهای هنریِ پیش از خود گرفته است و، همچون هر مد هنری دیگری، ریشه‌های عمیقی در تمایزات طبقاتی دارد. اینستاگرام شبکۀ اجتماعی بورژواهاست و آن‌هایی که ادایشان را درمی‌آورند. یک عکس کنار برج ایفل، دیگری در حال نواختن پیانو، و سومی به‌منظور دلسوزی برای پیرمردِ خمیده‌ای در خیابان. نسب اینستاگرام به کجا می‌رسد؟
ما که در عصر دیجیتال زندگی می‌کنیم احتمالا خواندن آثار فیلسوفان قرن‌های گذشته ذهن همه‌مان را با این پرسش روبه‌رو می‌کند که: «گفته‌های آن‌ها چه ربطی به زندگی ما دارد؟». حتی اگر حرف‌هایشان را بفهمیم، باز نمی‌دانیم آن‌ها را به کدام زخم دنیایمان بزنیم. اما بیونگ‌چول هان، فیلسوف کره‌ای-آلمانی، حرف‌هایی می‌زند که ساده نمی‌توان از کنارش گذشت. او واقعی‌ترین امر زندگیِ این روزهای ما، یعنی اینترنت و شبکه‌های اجتماعی، را با آثار بسیار پیچیدۀ هایدگر گره زده و حقیقتِ زندگی در عصر حاضر را برملا می‌کند.
گسترش اینترنت و شبکه‌های اجتماعی خیلی‌ها را به این فکر انداخت که تکنولوژی می‌تواند جهانی یکپارچه را بنا کند و ما را در جهانی دوستانه‌تر به هم نزدیک خواهد کرد. البته پیش از ما و در دوران اختراع رادیو یا تلفن نیز بودند کسانی که چنین برداشتی داشته‌اند. بااین‌حال نگاهی به واقعیت زندگی روزمرۀ نشان می‌دهد ضرب‌المثل سادۀ «دوری و دوستی» توصیف بهتری برای روزگار ماست. چرا که هرچه بیشتر کسی را بشناسیم، تمایلمان به تحقیر او بیشتر می‌شود.
گروهی از خلاق‌ترین مهندسان سیلیکون‌ولی، کسانی که لایکِ فیس‌بوک را به وجود آوردند، یا آن‌هایی سیستمِ رفرش‌کردن توییتر را با کشیدن انگشت به سمت پایین صفحۀ نمایش طراحی کردند، امروز از اختراعات خود پشیمان شده‌اند. آن‌ها می‌بینند محصولاتشان، مثل قمار یا مواد مخدر، روزانه میلیون‌ها انسان را به رفتاری اعتیادگونه وامی‌دارد. آن‌ها مسیر اعتراض و مقاومت را آغاز کرده‌اند: اطلاع‌رسانی دربارۀ خطرات اعتیادِ دیجیتال و کناره‌گیری شخصی از دنیای فناوری.
هنوز پیدا می‌شوند کسانی که دوست ندارند در پیام‌های دیجیتالشان از ایموجی‌ها استفاده کنند، اما به‌هرحال، مردم تصمیم خودشان را گرفته‌اند. روزانه بیش از ۶ میلیارد ایموجی میان انسان‌ها رد و بدل می‌شود. تحقیقات و سرمایه‌گذاری‌های گسترده روی آن‌ها انجام می‌شود و نفوذ آن‌ها از نفوذ زبان انگلیسی در جهان بیشتر شده است. ایموجی‌ها چه کمکی به ما می‌کنند و چرا این‌قدر محبوبمان شده‌اند؟
این‌روزها اینترنت بسیار شبیه به سراسربین معروف جرمی بنتام شده است. تقریباً همه می‌دانند که تک‌تک کلیک‌هایشان در اینترنت ثبت و نظارت می‌شود، اما باز مشتاقانه دربارۀ زندگی‌شان اطلاعات می‌دهند. مردم در شبکه‌های اجتماعی دربارۀ چیزهایی حرف می‌زنند که آدم‌ها پیش از این عصر، از گفتن آن‌ها به خودشان هم شرم داشتند. پس چه اتفاقی افتاده است؟ آزادی بیان ما به نهایت رسیده، یا دنبال چیز دیگری هستیم؟
دیدگاه شما